Wanneer je overprikkeld bent, kun je zomaar ‘ineens’ ruzie maken met mensen om je heen. Vaak maak je ruzie met iemand van wie je heel veel houdt, omdat je weet dat diegene niet meteen bij je weg gaat als je een keertje boos wordt.
Wanneer je weer bent ‘afgekoeld’ voel je je vaak heel rot dat je juist met degene van wie je zoveel houdt ruzie maakt. Herkenbaar?
Maar hoe kan het nou dat je ruzie gaat maken? Want jij wil geen ruzie maken, maar jij doet dat toch. En na die tijd ben jij vaak boos of teleurgesteld in jezelf.
In de volgende blog leg ik je uit hoe het conflict met jezelf ontstaat. In deze blog leg ik je uit hoe het kan dat je ruzie gaat maken. En waarom je ruzie maakt.
Het opbouwen van stress
In de westerse wereld leren we vaak ons gevoel uit te schakelen. Gewoon doorgaan. Niet klagen, maar dragen. Gebeurt er iets waar je van schrikt? Moet je een examen maken waar je zenuwachtig voor bent? Of heb je veel te veel werk liggen? Dan laten we dat vooral niet merken aan anderen.
Tegenwoordig zijn er zoveel prikkels om ons heen, dat onze hersenen bijna geen tijd hebben om dingen te verwerken. Heeft iemand AD(H)D of HSP dan wordt het nog uitdagender. Dan komen er nog meer prikkels binnen en verwerk je de prikkels anders.
Maar deze blog gaat niet alleen over AD(H)D’ers en HSP’ers. Maar voor iedereen die zichzelf herkent in sneller boos worden, dan dat hij/zij voorheen was.
Wanneer je sneller boos wordt is je systeem overprikkeld. Er ontstaat ‘stress’ of als dit langere tijd aanhoudt zelf een burn-out.
Wanneer je kind bent en je valt, en het is vooral de schrik van het vallen, dan ging je heel druk door het huis heen rennen. Alle ‘stress’ kan op deze manier je lichaam verlaten. Stampen, springen en ja, zelfs gillen ontlaadt je systeem.
Maar zodra je volwassen wordt, lijkt het wel onacceptabel te zijn als je je lichaam op jouw manier ontlaadt. Dus je drukt je stress weg. Niet aan denken, gewoon doorgaan. En zo leer je steeds minder te voelen. En bouwt de stress zich langzaam op in jouw lichaam.
Je lichaam is je beste vriend
De stress slaat zich op in jouw lichaam. Je lichaam is je beste vriend. Eerst geeft je lichaam je voorzichtig een waarschuwing dat er teveel stress is en je jezelf verliest. Je bent bijvoorbeeld ineens moe of ervaar je een pijntje.
Maar dat vind jij (lees jouw brein) vervelend. Je wilt door. Je moet door. Je voelt je heel verantwoordelijk. Voor je partner, gezin of werkgever. Dus, ondanks dat jouw lichaam vraagt om even rust te pakken en te ontladen, ga je door. Met je werk, met verplichte verjaardagen waar je op dat moment eigenlijk geen zin in hebt, met een extra opleiding etcetera.
Je luistert niet naar je lichaam en pakt geen rust. Niemand dwingt jou. Dit is een heel belangrijke. Jij bent zelf degene die grenzen mag aangeven. Is je dat nooit geleerd (en dat zal echt bij het merendeel van de mensen zijn, daar ben jij echt niet de enige in) dan is het niet te laat om dit alsnog te leren.
En jouw lichaam, als jouw beste vriend, helpt jou hierbij. Jouw lichaam zegt op een gegeven moment gewoon: “STOP!!!”
Jouw lichaam heeft je meerdere keren voorzichtig gewaarschuwd. Steeds kwam er iets bij. Eerst was je moe, niet het soort moe wat je voelt na een dag hard werken, maar moe alsof je batterij leeg is. Eerst af en toe, daarna vaker en langer. Ook kreeg je pijntjes, kwaaltjes of misschien ineens een allergie voor iets. Je lijf staat strak van de stress. Maar je luistert niet. Je bent je gevoel kwijt geraakt. En nu dwingt jouw lichaam je om weer te leren voelen. En stess te ontladen. Om weer bij jezelf te komen.
Hoe ontstaat ruzie?
Je gaat ineens ruzie maken. Zomaar. Met mensen om je heen. Om kleine dingen. Dingen waar je normaal gesproken helemaal niet boos over zou worden, zorgen er nu voor dat je haren recht overeind gaan staan. Hoe kan dat nou?
Alle stress zit in jouw lichaam opgeslagen en wil eruit. Zou er een man met een pistool naar jou wijzen zou je hard wegrennen. Maar dat is nu niet het geval. Maar de signalen van de stress: “Gevaar! Kijk uit!” giert door jouw lichaam.
Jouw hersenen begrijpen dit niet. En gaan zelf een stresssituatie creëren. En wat is fijner dan jouw stress te ontladen door eens lekker te schreeuwen? Dus gaat jouw brein de stress omzetten in woede. Jeetje, nu ben je ‘ineens’ boos. Wat moet je daar nou mee? Lekker schreeuwen. Ah, daar zie je iemand tegen wie je lekker kan schreeuwen. Wanneer je iets zegt, waarop diegene reageert, kun je nog harder schreeuwen. En het mooie van iemand die je goed kent is, dat je weet waar diegene op reageert. BAM! Jouw mond gaat al open, voordat je doorhebt wat er aan de hand is.
Na de ruzie ben je ontladen. Dit is natuurlijk niet fijn, dat je ruzie maakte. Niet voor jou en ook niet voor de andere partij. Maar je bent wel een deel van jouw stress kwijt. En dat was het doel van jouw brein: de stress in jouw lichaam ontladen.
Na die tijd voel je je waarschijnlijk rot, omdat je hebt ruzie gemaakt tegen iemand die het eigenlijk niet verdiende.
Hoe kan het nou dat jij in conflict raakt met jezelf na de ruzie? Daarover lees je in de volgende blog.
HOME>